PAS-TherapieCentrum DWRP

Physio Acoustic Sound Therapie

Pijnbestrijding Centrum Amstelveen - Aalsmeer

Uw pijn is óók onze zorg

PAS-Therapie

 wordt ook wel

PA-Therapie

 genoemd

Indien u hieronder geen beeldjes ziet is de instelling van uw browser niet juist.

ERVARINGEN PAS-THERAPIEBED

Algemeen Info

Hersenbloeding

Herseninfarct

Sportherstel

Borstkanker

Beschreven bevindingen:

Hernia (rugpijn):

mijn ziektegeschiedenis:
Mijn naam is Piet J., geboren in 1952. Van beroep verpleegkundige Z en op moment van ziek worden werkzaam als verpleegkundige binnen K., Epilepsiecentrum te H. In september 1988 begonnen de problemen. Van de ene op de andere dag rugklachten, iets wat voor mij volkomen nieuw was en nog nooit een aanleiding was geweest om hiervoor ook maar een dag te verzuimen. In eerste instantie vertelde de huisarts dat het wel een vorm van spit zou zijn en stuurde me naar een fysiotherapeut ondersteund met een flinke dosis pijnstillers. Toen na 14 dagen de klachten alleen maar toenam, stuurde hij me door naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Bloedonderzoek en foto's gaven in eerste instantie botontkalking aan. Maar na een scan en een biopsie werd het na weer verschillende onderzoeken toch een hernia die zodanig lastig te opereren was dat men in het ziekenhuis te G. hiervan afzag. Ook in Tilburg waagde men zich niet aan een operatie. Ondertussen lag ik wel 24 uur per dag plat en had veel pijn.
De toenmalige neuroloog stuurde me naar Amsterdam, alwaar ik in 1989 voor het eerst werd geopereerd. Men had de hernia te pakken gekregen na veel kap en breekwerk onderin de rug. Naar huis en fysiotherapie. Vijf weken ging het goed. Toen liet de therapeut mij een oefening doen en op het moment van neerkomen op mijn voeten voelde ik een enorme pijnscheut en vanaf dat moment was de pijn en afknelling weer 24 uur per dag aanwezig. Terug naar Amsterdam waar een nieuwe hernia werd geconstateerd op de oude plek. Advies: Kom over een jaar maar terug voor een operatie. Gevolg, naar huis, bed in de kamer, veel, heel veel pijnstillers en een W.A.O. situatie waar ik helemaal niet op zat te wachten op mijn 36ste jaar. In 1990 weer geopereerd met goed resultaat. Dacht men. Na zes weken dienden zich de eerste klachten weer aan: Pijn, uitstraling in rechterbeen, zodanig dat het lopen ernstig werd verhinderd. In Amsterdam zei men dat dit kwam doordat er teveel bot rondom de wervel etc was weggehaald en met een derde operatie zou dit te verhelpen zijn. Naar huis, huisaanpassingen, rolstoel en weer een jaar wachten. Voor de grap werd toen gezegd dat ze beter een ritssluiting in mijn onderrug hadden kunnen zetten. Ook voor mij werd het 1991 en weer werd er geopereerd en nu zodanig dat er zeker geen resten meer zouden achterblijven. Ook de fysio werd geregeld op B. te E. zodat men er zeker van uit kon gaan dat er niets mis kon gaan. De fysiotherapie werd opgestart, maar na enkele weken bleek al dat de rug zodanig instabiel was geworden dat er steeds pijn optrad bij bewegen.
Vastzetten van de rug. Naar D.B., hele goede Orthopedisch chirurg, zette in 1992 plaatjes van Steffi in mijn rug, die na drie maanden gingen protesteren in mijn lijf dus die mochten er weer uit. Enige optie toen was de rug vastzetten met eigen bot en dat werd ook in 1994 geregeld.
Eindelijk voelde ik me weer mens en kon ik "pijnloos" verder. Ik heb nu een periode van rust. Maar na een half jaar kwam de pijn sluipend terug.
Je begint weer aan pijnstillers en dat wordt van kwaad tot erger.
In D.B. vertelde men dat er nog teveel speling op de wervel zat die de pijn veroorzaakte. Als ik in het gips zat van borst tot knie had ik nergens last van. Dit dus ook verschillende malen gedaan als pijnverlichting. Korsetten in die richting geprobeerd maar hadden niet hetzelfde resultaat. Een nieuwe methode moest uitkomst brengen. In 1996 werd ik voor de zesde keer geopereerd via de buik en werd de rug ook aan de voorkant vastgezet. Met resultaat.
Dit ging echt goed gedurende 2 jaar waarin ik echt goed vooruit kon en zeer weinig pijn had. En dan begint het weer. Sluipend af en toe pijn. Je doet het nog kalmer aan en neemt weer een pijnstiller extra totdat je weer helemaal terug bij af bent. Wanneer je dan in het ziekenhuis komt vertellen ze je dat het toch restverschijnselen zijn van de operatie's, wildgroei etc. die op bepaalde zenuwen drukken die vervolgens de pijn veroorzaken. Advies: pijnbestrijding via Anesthesioloog te T.. Daar ga ik naar toe als de pijn te gek wordt en heb ik na de inspuitingen een week of drie vier vakantie van de pijn.
Maar je mag daar ook niet te vaak komen. Het is allemaal radio-actief spul wat ingespoten wordt en het lijf schijnt daar niet tegen te kunnen. Als oplossing kies ik voor twee behandelingen per jaar en dan nog een gipsvakantie van 3 weken. Met daarnaast medicijnen, veel medicijn.

Dit alles tot juli 2004. Toen werd ik getipt om Math Hansen eens te bellen. En dan zit je weer, moet je dat weer doen. Omdat ik Math kende als oud-collega kon het dacht ik niet zoveel kwaad als ik daar eens op bezoek ging. Op 21 juli 2004 had ik mijn eerste afspraak en na de behandeling voelde het alsof ik de inspuitingen had gehad. Heerlijk ontspannen en een veel soepeler bewegen van de benen. Uitstraling rug naar R-been haalde hij er gewoon even uit. Ging zeer tevreden naar huis en na de autorit van een half uur nog geen last. Blijven ontspannen was mijn devies en na een heerlijke nachtrust (ik sliep 2-3 uur per nacht) de hele nacht door 's morgens weer nagenoeg zonder klachten opstaan. Hoefde mijn stok niet als ondersteuning en liep gewoon rechtop. Ben vanaf dat moment mijn Paracetamol gaan minderen. (gebruikte 10-12 stuks per dag) naast de reguliere medicatie. Na die keer ben ik een geregelde bezoeker van het bed in Heel, wat mij ontzettend veel baat geeft. Ik ben ook niet meer te T. geweest voor mijn behandeling daar, omdat ik in Heel tot op dit moment datgene vindt wat mijn lijf nodig heeft.

Gewrichtspijn:

Voor mezelf, qua pijn, weet ik eigenlijk niet beter. Van kleins af aan was het al "ziekenhuis in, ziekenhuis uit". In eerste instantie waren het gekneusde enkels. En waren het mijn enkels niet, dan waren het wel weer gekneusde polsen. Door al die kneuzingen waren mijn gewrichtsbanden al zo opgerekt dat ik gewoon op de zijkant van mijn voeten kon lopen. Rond een jaar of zes ben ik gaan sporten...atletiek. Alleen begon ik steeds meer last te krijgen van mijn knieën. ik moest er maar mee leren leven".  Helaas....op mijn zestiende werd ik 's morgens wakker en ik kon helemaal niks meer. Droom aan diggelen...Na een tweede kijkoperatie vonden ze in het ziekenhuis wel wat slijtage aan het kraakbeen in mijn knie, maar dat ging wel over...Het was allemaal niet zo ernstig...Maar als ik zo door ging zou ik op mijn achttiende in een rolstoel zitten...En verder? "Ik moest er maar mee leren leven". Op een gegeven moment zwikte ik twintig keer op een dag mijn enkels om en zakte ik nog eens het dubbele aantal keren door mijn knieën. Op dat moment studeerde ik HBO verpleegkunde...de studie ging lekker... zelfs zo goed dat ik na anderhalf jaar mijn tentamens al voor het derde jaar gehaald had..Ik mocht mijn stages gaan lopen....Niet dus, want lopen zat er niet in en hoe kun je dan andere mensen helpen... Verder was in het ziekenhuis weer hetzelfde verhaaltje, "Leer er maar mee leven". Rond mijn twintigste ben ik naar het Academisch Ziekenhuis in Maastricht gegaan. Weer allerlei onderzoeken, tape en noem maar op. Daar hebben ze op een gegeven moment wat zenuwen aan de zijkant van mijn knie doorgesneden. Ook dit heeft maar weer een half jaar geholpen. En ook daar weer hetzelfde zinnetje, "je zult er mee moeten leren leven". Maar ja, het werd steeds moeilijker. Alles werd minder. Het was op een gegeven moment niet meer alleen mijn rechter knie en enkel. De ene keer langzaam de andere keer sneller achter elkaar kwamen er steeds meer klachten bij. Mijn linker enkel, mijn linker knie, mijn schouders, mijn polsen, mijn heupen en zelfs mijn vingers geven het op. Ik krijg nu medicijnen tegen reuma. Maar de zeurende pijn, de steken en het er doorheen zakken zal waarschijnlijk altijd blijven. De kwaliteit van mijn leven was eigenlijk ver te zoeken. Was,.... want op een bepaald moment kreeg ik het telefoonnummer van Math. Na de eerste behandeling wist ik niet wat er gebeurde..Ik ben bijna letterlijk kruipend naar binnen gegaan...en ik liep naar buiten...Ik was echt dolgelukkig...maar na een half uur begon de pijn weer terug te komen...Het enige wat ik kon denken was "ik heb in ieder geval dit half uur gekregen". het was puur genieten. Na iedere behandeling ging het weer wat langer goed. En langzaam aan kan ik weer wat dingen zelf doen. De afwas, even een stukje wandelen. Maar wat er nou precies gebeurd is...het is zo moeilijk uit te leggen...Het is ook elke keer weer anders...De ene keer voel ik de pijn letterlijk wegtrekken...soms voel ik kleine "plopjes", net alsof er iets open of los springt..Op het moment dat ik rechtop ga zitten, merk ik in ieder geval gelijk dat het bewegen weer veel beter en soepeler gaat. De pijn is eigenlijk nooit helemaal weg..maar wel zoveel minder dat ik inderdaad wel weer kan genieten van de dingen die ik nu wel kan...Voor mij is dit echt een geschenk uit de hemel. Ik weet dat ik nooit echt alles meer zal kunnen en dat "ik ermee zal moeten leren leven", maar die paar momenten dat ik alles weer even doet wat ik wil...deze zijn heilig voor me. het geeft me inderdaad weer kracht en energie om het vol te houden.

Ook uw ervaring met de PAS-Therapie zetten wij graag op onze website.

Wij plaatsen het zonder uw privé gegevens.

Klik hier om uw ervaring te plaatsen.